مادر
فارسی
[ویرایش]ریشه لغت
[ویرایش]- پارسی میانه (پهلوی)
آوایش
[ویرایش]- /مادَر/
اسم
[ویرایش]
مادر
- زنی که از او فرزند یا فرزندانی به وجود آمده باشد، یا دارای فرزند است؛ مام، والده، ام.
- مادر در زبان معیار باستان نیز به صورت ما - دٓر صرف می‌شده ولی کنایه از بوسه چیدن بوده، و چون مادرها از سوی فرزندان بوسه باران می‌شوند لذا مادٓر به مادر تغییر تفهیم یافته.
- در فارسی میانه ماتر، در فارسی کهن ماتا، در زبان نیای هند و اروپایی (آریایی) مِهتِر بوده است.
- گویش ما+در کنایه از موجود بودن فرزند در رحم این شخص بوده و کلمه را نوعی توصیف موقعیت و جایگاه هر فرد در خانواده میکند.
- ما.به معنای جمع من+در به معنای درون= مادر که در زبانهای هم ریشه هندواروپایی هم چنین آهنگی دارد
صفت
[ویرایش]- اصلی، اولیه، نخستین؛ صنایع مادر.
- زمین، خاک.
استعاره
[ویرایش]
- مادر فولادزره کنایه از: زن پیر و چاق و مهیب و بدجنس.
––––
برگردان‌ها
[ویرایش]ترجمه‌ها
منابع
- فرهنگ لغت معین
- فرهنگ بزرگ سخن