میراب

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /میر/آب/

اسم مرکب

میراب

1. (قدیم): آبیار، نگهبان و ناظر تقسیم آب.
2. نگهبان آب، کسی که آب را به خانه‌ها و باغ‌ها تقسیم می‌کند.

مترادف‌ها

• میراخور
• اِومار

منابع

• فرهنگ لغت معین