یا
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
آوایش[ویرایش]
- /یٰا/
یا[ویرایش]
یا
- در دستور زبان نشانه همپایگی و برابری یا تقابل دو یا چند چیز و امکان انتخاب یکی از آنها.
- یا کلمه‌ای خالص و بسیار باستانی که در زبان معیار باستان به معنی اگر، اگه و مانند آنها را داشته است.
- حرف ندا به معنای «ای»، «ایا».
- (حرف‌ربط): به معنای ذیل آید: الف - ح رف ربط و عطف که معنای تردید یا اختیار را می‌رساند. ب - حرف شرط با فعل منفی آید و برای مفهوم مثبت آن فعل معنی ادات شرط دهد.
واژه‌های مشتق شده[ویرایش]
––––
برگردان‌ها[ویرایش]
ترجمه‌ها
منابع[ویرایش]
- فرهنگ بزرگ سخن
- فرهنگ لغت معین