آخوند

فارسی

ریشه لغت

• پهلوی
• آخوند، واژه‌ای فارسی که طبق یک مخفف «آغا خداوندگار» است. آخوند به معنی دانشمند، پیشوای دینی و آموزگار است. این اصطلاح هم در میان شیعیان مورد استفاده قرار گرفته و هم مورد استفاده بخشی از اهل‌سنت بوده و به‌ویژه در شمال و شمال شرق ایران رواج داشته  است واژه آخوند، این واژه صد درصد فارسی است و گواه درست بودن آن صفحه 208 چاپ سوم کتاب فرهنگ فارسی به پهلوی نوشته دکتر بهرام فره وشی است.

آوایش

• /آ/خوند/

صفت

آخوند

1. آنکه دانش‌های دینیِ اسلامی تحصیل کرده است، عالِم دینی، پیشوای مذهبی.

   آخوند سابقه تاریخی مانند شیخ، واعظ‌ و غیره ندارد، قدر مسلّم اولین‌بار لقب ملاصدرا شده و ممکن است به دو بخش آ - خوند تجزیه گردد، و این کلمه اخیر با خواند و خواننده مترداف است؛ آخوند در کل به معنی خواننده و مصیبت‌گو است

مترادف‌ها

• آخوند عمامه‌سیاه، آخوند عمامه‌سفید، واعظ، شیخ، مفتی، روحانی، آیت‌الله، ملّا، مکتب‌خانه

---

برگردان‌ها

ترجمه
انگلیسی: cleric theologian mullah

منابع

• فرهنگ لغت معین/ فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ فارسی به پهلوی/فرهنگ شمس