اذان
فارسی
[ویرایش]ریشه لغت
[ویرایش]- عربی
آوایش
[ویرایش]- /اَذان/
اسم
[ویرایش]
اذان (فقه)
- الفاظ مخصوصی به زبان عربی که پیش از نماز خوانده می‌شود. آگاه کردن، خبر کردن.
کهن‌واژه
[ویرایش]
- اذان ممکن است در زبان معیار باستان به صورت اذ - آن قابل تجزیه باشد؛ اصطلاحی ساده اما با مسما که ظاهراً پیش از اسلام به معنی مفعول کردن بوده است.
واژه‌های مشتق شده
[ویرایش]
| ترجمه | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ||||||||
منابع
[ویرایش]- فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس