گبر

فارسی

ریشه لغت

• پهلوی

آوایش

• /گَبر/

اسم

گبر

1. خفتان، لباس جنگی، جوشن.

   بشد تیز رهّام با خود و گبر ..... همی گرد رزم اندر آمد به ابر

2. خیمه که به یک ستون برپای باشد.
3. نوعی سنگ که از آن دیگ و کاسه و امثال آن درست می‌کنند.

صفت

1. آتش پرست، مجوس.
2. گبر در گویش گنابادی به معنای انسان تنومند و قوی هیکل گفته میشود.
3. گبر به زرتشتیان قدیم که پس از حمله اعراب مسلمان نشدند به طعنه اطلاق میگردید. حال آنکه گبرها با زرتشتیان فرق داشته‌اند و زرتشتیان مردگانشان را خاک نمیکردند بلکه جسد آنها را در کوهستان و بیابان‌ها رها میکردند تا خوراک حیوانات وحشی شوند و معتقد بودند جسد انسان اگر دفن شود خاک را آلوده میکند.
4. گبرها مردگان خود را با دارایی‌شان دفن میکردند و قبرستان‌های آنها به گورهای گبری شهرت دارد و سالهاست توسط سارقان میراث فرهنگی در نقاط مختلف ایران پس از شناسایی غارت میشوند
5. دین گبرها دیویسنا بوده است. که دیو به معنای خدا بوده و پس از ظهور زرتشت و دشمنی زرتشت با این دین، آن را به افول نهاده و به تدریج در دین زرتشت ادغام شده است.
6. گبر امروزه به کسانی که دینی ندارند اطلاق میگردد. وقتی میگویند طرف گبر است یعنی بی‌دین و بی‌خدا میباشد. (اتئیست)

---

برگردان‌ها

ترجمه
انگلیسی: gheber

منابع

• فرهنگ لغت معین/ شاهنامه: ISBN 964-5566-35-5