پرش به محتوا

ابو

از ویکی‌واژه

فارسی

[ویرایش]

ریشه‌ لغت

[ویرایش]
  • عربی

آوایش

[ویرایش]
  • /اَ/بو/

قید

[ویرایش]

ابو

  1. ابو، اصطلاحی مرکب و متشکل از اَ نشانه تعجب و «بو» که در واقع تغییر یافته بُ به معنی این است.
    ابو، ظاهرا پیش از اسلام رایج نبوده اما از آغاز دوران اسلامی، به‌مرور پیشوند اسامی قرار گرفته مانند ابوسفیان، ابوذر، و بعدها ابوریحان، ابوعلی‌سینا، ابوحنیف و بسیاری دیگر.

ریشه شناسی۲

[ویرایش]

اسم

[ویرایش]
  1. عربی: (از اسماء سته)
  2. اب، پدر. ضح - در عربی در حالت رفعی این کلمه را به صورت «ابو» و در حالت نصبی «ابا» و در حالت جری «ابی» گویند و غالباً در آغاز کنیه مردان درآید مانند ابن و گاه در آغاز بعضی اسم‌های جنس. فارسی زبانان رعایت حالت‌های سه گانه نحو عربی را نکنند و نیز گاه در هنگام ضرورت و یا غیرضرورت []همزه]] آغاز این کلمه را بیندازند: بوتراب، بوعلی. و گاه همزه و واو هر دو را بیندازند: بلقاسم ابوالقاسم، بسحق ابواسحق و گاه به صورت «با» به کار برند چون: بایزید.

واژه‌های مشتق شده

[ویرایش]


––––

برگردان‌ها

[ویرایش]
ترجمه

منابع

[ویرایش]
  • فرهنگ لغت معین