خور
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
فارسی[ویرایش]
(خُ)
ریشهشناسی[ویرایش]
- از پارسی میانه (xwar) از ایرانی باستان () (مقایسه کنید: کردی سورانی خۆر ، کردی کرمانجی xor و xur، آسی хур (xur) و اوستایی 𐬵𐬎𐬎𐬀𐬭𐬆 (hvarə) ) از پیش-هندو-اروپایی sóh₂wl̥ (مقایسه کنید: سنسکریت स्वर् (svàr), सूर्य (sū́rya) ).
اسم خاص[ویرایش]
- خورشید، آفتاب.
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین
(~.)
اسم[ویرایش]
- ریشة خوردن، خوراک.
- خوردنی.خور (جمع خورها)
ریشهشناسی ۲[ویرایش]
آوایش[ویرایش]
- [xuːɾ]
صفت فاعلی[ویرایش]
- در ترکیب به معنی خورنده آید: باده خور، میراث خور.
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین
ریشهشناسی ۱[ویرایش]
آوایش[ویرایش]
- [xoɾ]
اسم[ویرایش]
خور (جمع خورها)
برگردانها[ویرایش]
- ----
پشتو[ویرایش]
آوایش[ویرایش]
- [xor]
ریشهشناسی[ویرایش]
مقایسه کنید با: خواهر (xwāhar/xāh~) در پارسی، گوہار (gohár) در بلوچی، خوشک (xošk) در کردی سورانی، xwişk و xweh در کردی کرمانجی، хо در آسی و𐬓𐬀𐬢𐬵𐬀𐬭 (xᵛaŋhar) در اوستایی. از ریشه پیش-هندو-ایرانی swasar- (مقایسه کنید با : स्वसृ (svásṛ) سنسکریت) از ریشه پیش-هندو-اروپایی swésōr (مقایسه کنید با քույր (kʿuyr) ارمنی، сестра́ (sestrá) روسی، chwaer ولزی، sœur فرانسوی و sister انگلیسی. )
اسم[ویرایش]
خور