خور
از ویکی‌واژه
محتویات
فارسی[ویرایش]
(خُ)
اسم خاص[ویرایش]
- خورشید، آفتاب.
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین
(~.)
اسم[ویرایش]
- ریشة خوردن، خوراک.
- خوردنی.خور (جمع خور‌ها)
ریشه‌شناسی ۲[ویرایش]
آوایش[ویرایش]
- [xuːɾ]
صفت فاعلی[ویرایش]
- در ترکیب به معنی خورنده آید: باده خور، میراث خور.
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین
ریشه‌شناسی ۱[ویرایش]
آوایش[ویرایش]
- [xoɾ]
اسم[ویرایش]
خور (جمع خور‌ها)
برگردان‌ها[ویرایش]
- ----
پشتو[ویرایش]
آوایش[ویرایش]
- [xor]
اسم[ویرایش]
برگردان‌ها[ویرایش]
- انگلیسی
- inlet
- firth
- cove
- wobbler
- windy
- whipping boy
- wallower
- waggly
- waddler
- underdog
- trencher
- tipsy
- tailored
- serviceable
- sequacious
- self devouring
- practical
- malleable
- hanger on
- gullible
- gullable
- greedy
- gluttonous
- frugivorous
- frail
- envious
- commodious
- chouse
- bumper
- buffer
- boozer
- annuitant
- womanly
- theatrical
- slavish
- sinecure
- scavenger
- pigeon
- omnivorous
- martin
- lucubrator
- juvenile
- glutton
- dupe
- cully
- conspicuous
- blackmailer
- worthily
- worrywart
- vent
- tumbril
- tumbrel
- squirmy
- rocking chair
- opportunist
- gradient
- sheave
- bum
- fit
- scaramouche
- scaramouch
- intermission
- wrought iron
