آشفته‌گویی

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آشُفته/گویی/

حاصل مصدر

آشفته‌گویی

1. گفتن سخنانی که درست و منطقی نیستند.

   یکی از جمع دامادان، طلسم آشفته‌گویی را شکسته. «شهری»

واژه‌های مشتق شده

• آشفته، آشفتن، آشفتگی، آشفته بخت، آشفته بازار، آشفته حال، آشفته خاطر، آشفته دل، آشفته دماغ، آشفته رأی، آشفته روز، آشفته روزگار، آشفته سامان، آشفته کار، آشفته کردن

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن