آشفته‌گویی
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- فارسی
آوایش[ویرایش]
- /آشُفته/گویی/
حاصل مصدر[ویرایش]
آشفته‌گویی
- گفتن سخنانی که درست و منطقی نیستند.
- یکی از جمع دامادان، طلسم آشفته‌گویی را شکسته. «شهری»
واژه‌های مشتق شده[ویرایش]
- آشفته، آشفتن، آشفتگی، آشفته بخت، آشفته بازار، آشفته حال، آشفته خاطر، آشفته دل، آشفته دماغ، آشفته رأی، آشفته روز، آشفته روزگار، آشفته سامان، آشفته کار، آشفته کردن
منابع[ویرایش]
- فرهنگ بزرگ سخن