بُغ

فارسی

گونه‌های دیگر نوشتاری

• بغ، بق

ریشه لغت

• نیاهندوایرانی

ویکی‌پدیا مقاله‌ای دربارهٔ بغ دارد

آوایش

• /بُغ/

اسم

بُغ

1. فعل خفه کردن، مانع تنفس شدن به هر وسیله‌ای در گویش بهاری
2. مفرد بغان، مترادف با مُغ، یک تن از روحانیون دینی و مذهبی ایرانیان پیش از دین اسلام و شاید دین زرتشت.

   بُغ کلمه‌ای خالص است و همسان با مغ و کاهن می‌باشد؛ از وظایف دینی آنان اسناد کمی در دسترس است اما ظاهراً یکی از مسئولیت‌های شرعی ایشان خفه کردن گناهکاران با دست بوده که با فشار بر گلوی گناهکار او را بیجان می‌نمودند.

واژه‌های مشتق شده

• مسبغان
• هیزبغان