زمستان

از ویکی‌واژه
یک چشم‌انداز زمستانی

فارسی[ویرایش]

ریشه‌ لغت[ویرایش]

  • پهلوی

آوایش[ویرایش]

  • /زِمِستان/

اسم مرکب[ویرایش]

زمستان

  1. چهارمین فصل از فصل‌های سال، پس از پائیز و پیش از بهار، شامل ماه‌های دی ماه، بهمن ماه و اسفند ماه.
    زمستان از لفظ «زم» که به معنی سردی است و لفظ «ستان» که برای کثرت و نیز برای ظرفیت باشد. موسم سرما. شتا. ابوالعجل. و آن سه ماه است: جدی، دلو و حوت.

––––

برگردان‌ها[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین
  • فرهنگ بزرگ سخن