آکنده

فارسی

گونه‌های دیگر نوشتاری

• آگنده

ریشه‌ لغت

• فارسی

آوایش

• /آکَندِه/

صفت مفعولی

آکنده

1. پُر و انباشته از چیزی. میان از چیزی پُر شده.

   آکنده در زبان معیار باستان با مفاهیم آکن و آکند مترادف است.

2. (قدیم): طویله. فربه، چاق. مغزدار، میان‌پر.
3. پوشیده، مخفی. دفن شده. منقش.

واژه‌های مشتق شده

• آکنده‌یال، آکنده‌گوش

---

برگردان‌ها

انگلیسی: full stuffed cramme

منابع

• فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس

زبان دیگر

ریشه‌ لغت

• بهاری

آوایش

• /آ/کَنده/

اسم مرکب

آکَنده

1. مترادف دهکده یا محل سکونت کسی یا قبیله‌ای بنام «آ» در زبان فارسی؛ ترجیحاً در این کلمه کَند همان کن‌ها در تمدن زرتشت است. فردی از قوم «آ» که شاید قوم عا یا عاد باشد از اهل شهر «آ» یا کن‌ها.

   عا کَندهِ.

   دهکده عا.