چین

فرهنگ چین قدیم

فارسی

ریشه‌ لغت

• پهلوی

ویکی‌پدیا مقاله‌ای دربارهٔ چین دارد

ویکی‌سفر یک راهنمای سفر برای چین دارد.

آوایش

• /چین/

اسم

چین

1. چین، چروک، تا، خط، شیار‌‌‌. برآمدگی کوچکی که بر اثر مچاله شدن، تا شدن یا تا خوردن، بر سطح معمولا صاف پدید می‌آید.

   چین در زبان معیار باستان به معنی کتف یا شانه است، ظاهراً اطلاق چین به مردمی تحت همین عنوان، نوعی عادت و رفتار ایشان بوده که اکنون منسوخ شده است. آنها بر خلاف ایرانیان حمل بار را بوسیله چوب یا میله‌ای که بر کتف می‌گذاشتند، حمل می‌کردند، بدین سبب فرهنگ و تمدن آذرگشسپی ایشان را چین نامید است.

2. روی در هم کشیدن، در غضب شدن.

صفت فاعلی

1. در بعض ترکیبات به معنی «چیننده» آید: خوشه چین، گلچین.

نام‌جا

چین

1. کشوری در خاور، آسیا، از سرزمین‌های ناشناخته برای ایرانیان شاهنامه که در ساحل دریای‌چین قرار داشت.

   بدان ای شهنشاه ترکان و چین ..... گسسته دل روشن از به گزین

2. دریای‌ چین محل اختفاء جمشید بود یعنی ایرانیان از آن‌دوران با این سرزمین آشنا بودند. ولی نباید تصور کرد منظور کشور چین امروزی باشد.

---

منابع

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ بزرگ سخن: ISBN 964-6961-92-4
• شاهنامه: ISBN 964-5566-35-5