آشفته‌روز
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- فارسی
آوایش[ویرایش]
- /آشُفته/روز/
صفت مرکب[ویرایش]
آشفته‌روز
- (قدیمی): بدبخت، بداقبال. آشفته روزگار.
- که بر کردت این شمع گیتی‌فروز/ بگفت ای ستمکار آشفته روز. «سعدی»
واژه‌های مشتق شده[ویرایش]
- آشفتن، آشفته، آشفتگی، آشفته بازار، آشفته حال، آشفته خاطر، آشفته دل، آشفته دماغ، آشفته رأی، آشفته بخت، آشفته روزگار، آشفته سامان، آشفته کار، آشفته کردن
منابع[ویرایش]
- فرهنگ بزرگ سخن