آشفته‌سامان

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آشُفته/سامان/

صفت مرکب

آشفته‌سامان

1. (قدیمی): آنکه سامان زندگی او از هم پاشیده است. پریشان احوال.

   نه بم داند آشفته سامان نه زیر/ به آواز مرغی بنالد فقیر. «سعدی»

2. تهیدست، فقیر. مجذوب، شوریده.

واژه‌های مشتق شده

• آشفتن، آشفته، آشفتگی، آشفته بازار، آشفته حال، آشفته خاطر، آشفته دل، آشفته دماغ، آشفته رأی، آشفته روز، آشفته روزگار، آشفته بخت، آشفته کار، آشفته کردن

منابع

• فرهنگ بنالد معین/ فرهنگ بزرگ سخن