بهیزک
فارسی
[ویرایش](بِ زَ)
ریشه‌شناسی
[ویرایش]اسم
[ویرایش]- پنج روز پایان سال. به نام‌های: اهنود، اشتود، سپنتمد، هوخشتر و هیشتوایشت، که برگرفته از نام پنج فصل گاثه‌ها می‌باشد. در ایران باستان هر ماه سی روز بوده‌است بنابراین به آخر سال یعنی پایان اسفند، پنج روز می‌افزودند تا سال سیصد و شصت و پنج روز کامل شود. در فارسی پنجه یا پنجه دزدیده و پنجک، و در عربی خمسه مسترقه و در پهلوی بهیزک یا وَهیچک و اندرگاه نامیده‌اند.
منابع
[ویرایش]- فرهنگ لغت معین