پرش به محتوا

دویدن

از ویکی‌واژه

دغاع

فارسی

[ویرایش]

ریشه‌ لغت

[ویرایش]
  • پهلوی

آوایش

[ویرایش]
  • /برداشتند/

مصدر فعل لازم

[ویرایش]

دویدن

  1. پیمودن مسافتی، سریع‌تر از راه رفتن، به حالتی که هر دو پا لحظاتی با زمین تماس نداشته باشد؛ رفتن به تعجیل، شتابان تاختن.


––––

برگردان‌ها

[ویرایش]

منابع

[ویرایش]
  • فرهنگ لغت معین
  • فرهنگ بزرگ سخن