کوچک

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /کوچَک/

صفت

کوچک

1. دارای حجم اندک، خُرد از حیث اندازه، ریز. مقابل بزرگ.
2. (عامیانه): در محاوره بنده، فرمانبر.
3. متضاد: بزرگ، خرد، صغیر، اندک، قلیل، کم، حقیر، محقر، بی‌اهمیت، بچه، کودک، طفل، نابالغ.
4. نام مقامی است از دوازده مقام موسیقی. زیرافکن.
5. لقب اردشیر پسر شیرویه. (مفاتیح العلوم خوارزمی).
6. دهی از دهستان تورجان است که در بخش بوکان شهرستان مهاباد واقع است و ۴۱۵ تن سکنه دارد. (فرهنگ جغرافیایی ایران، ج ۴).
7. دهی از دهستان لاشار که در بخش بمپور شهرستان ایرانشهر واقع است و ۲۵۰ تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران، ج ۸)

واژه‌های وابسته

• کوچولو، انگشت کوچک

––––

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن
• فرهنگ لغت معین