آشکاریدن

فارسی

مصدر

• /آشْکاریدَنْ/ آشکار + یدن

1. فرایند دریافتپذیر/نمایان کردن چیزی برای ذهن؛ آشکار کردن:

   آشکاریدن عیب دیگران پسندیده نیست.

فعل

آشکاریدن

• /آشْکاریدَنْ/

1. چیزی را برای ذهن دریافتپذیر/نمایان کردن؛ آشکار کردن:

   او با حلیدن (تحلیل) وضعیت، علت بروز مشکل را آشکارید.

   درواقع دانشمندان فیزیک، با کشف رابطه‌ها، علت بروز پدیده‌ها را می‌آشکارند.

فعل‌ها
بن واژه			آشکاریدن
بن ماضی			آشکارید
بن مضارع			آشکار
شخص		مفرد			جمع
		اول شخص	دوم شخص	سوم شخص	اول شخص	دوم شخص	سوم شخص
گذشته		من	تو	او	ما	شما	اویان/آن‌ها
	ساده	آشکاریدم	آشکاریدی	آشکارید	آشکاریدیم	آشکاریدید	آشکاریدند
	استمراری	می‌آشکاریدم	می‌آشکاریدی	می‌آشکارید	می‌آشکاریدیم	می‌آشکاریدید	می‌آشکاریدند
	کامل	آشکاریده بودم	آشکاریده بودی	آشکاریده بود	آشکاریده بودیم	آشکاریده بودید	آشکاریده بودند
	التزامی	آشکاریده باشم	آشکاریده باشی	آشکاریده باشد	آشکاریده باشیم	آشکاریده باشید	آشکاریده باشند
	مستمر	داشتم می‌آشکاریدم	داشتی می‌آشکاریدی	داشت می‌آشکارید	داشتیم می‌آشکاریدیم	داشتید می‌آشکاریدید	داشتند می‌آشکاریدند
حال		من	تو	او	ما	شما	اویان/آن‌ها
	ساده	آشکارم	آشکاری	آشکارد	آشکاریم	آشکارید	آشکارند
	استمراری	می‌آشکارم	می‌آشکاری	می‌آشکارد	می‌آشکاریم	می‌آشکارید	می‌آشکارند
	کامل	آشکاریده‌ام	آشکاریده‌ای	آشکاریده/آشکاریده‌است	آشکاریده‌ایم	آشکاریده‌اید	آشکاریده‌اند
	ملموس	دارم می‌آشکارم	داری می‌آشکاری	دارد می‌آشکارد	داریم می‌آشکاریم	دارید می‌آشکارید	دارند می‌آشکارند
	التزامی	بآشکارم	بآشکاری	بآشکارد	بآشکاریم	بآشکارید	بآشکارند
آینده	-	من	تو	او	ما	شما	اویان/آن‌ها
		خواهم آشکارید	خواهی آشکارید	خواهد آشکارید	خواهیم آشکارید	خواهید آشکارید	خواهند آشکارید
دستوری		-	تو	-		شما	-
	امر		بآشکار			بآشکارید
	نهی		نآشکار			نآشکارید