ترکاندن

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه شناسی[ویرایش]

  • فارسی

آوایش[ویرایش]

  • [تِرِکاندَن]

مصدر فعل متعدی[ویرایش]

ترکاندن

  1. سبب ترکیدن چیزی شدن، سوراخ کردن یا پاره کردن چیزی مانند توپ و تاول که باعث خروج هوا یا مواد داخل آن می‌شود و معمولا با صدا همراه است.
  2. پکاندن.

واژه‌های وابسته[ویرایش]

––––

برگردان‌ها[ویرایش]

منابع[ویرایش]